Ik kan niet slapen

Het is nu vier uur ’s ochtends. Slapen zit er niet meer in. Ik ben gezegend met een zeer strakke biologische klok en negen uur tijdsverschil is niet niks. Toch ben ik de hele dag wakker gebleven bij The One Project. Dat getuigt van kwaliteit. Niet van mij natuurlijk, maar van het programma.

Als je de zaal binnenkomt  zie je kwaliteit. Goed verzorgde techniek, mooie zaal, en grote ronde tafels met acht stoelen. Geen negen, geen tien, maar acht. Aan elke tafel zit er een facilitator, een soort gespreksleider. Dat is de gids voor de komende dagen.

Ik zit aan tafel met Victor, een predikant van een van onze colleges, Janet en Debbie, twee bevriende verpleegsters, David, een student op La Sierra, en een stel uit Ohio waarvan ik de naam helaas vergeten bent. Bob of Craig of Dan, iets typisch Amerikaans. En natuurlijk, een of andere jeugdleider uit Nederland: Hêns Pontie (zoals die Amerikanen dat zeggen).

Een bijeenkomst van The One Project verloopt volgens een simpel format. Een spreker praat achttien minuten. Achttien minuten over De Ene; over Jezus. Verschillende onderwerpen passeren de revue: tegenwoordige waarheid, Jezus in onze toekomst, het karakter van Jezus, Jezus’ Sabbat.

Na die achttien minuten, dan begint het echt. Het is allemaal mooi allemaal wat die spreker zegt, maar wat kun je ermee? Dat is veel boeiender. Daarom bespreek je gedurende twintig minuten een aantal vragen aan je tafel. Daar leer je mensen kennen, daar leer je van elkaar, daar begint The One Project echt.

Deze acht mensen denken allemaal heel anders dan ik, maar gaande de dag groeien we naar elkaar toe. Honderden onderwerpen komen langs, van de gezondheidsboodschap tot homoseksualiteit. Alles is bespreekbaar en niemand veroordeelt elkaar. We leren elkaar en van elkaar. En met elkaar groeien we dichter naar Jezus.

Het is nu vier uur ’s ochtends. Slapen zit er niet meer in. Ik lig hier wakker en ik kijk uit naar de volgende dag!